Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/135

 — No co, pożyczysz?
 — Kiedy nie mam.
 — Masz, — mówię, — tylko nie chcesz dać.
 Gdybym powiedział na co, toby dał. A może powiedzieć?
 A on:
 — Napożyczałem już, a nikt mi nie oddaje. Idź do Franka: już miesiąc winien mi 25 groszy.
 A Franek nikomu nie oddaje, więc się skrzywiłem, ale nie mam rady.
 Szukam, ale znaleźć nie mogę. Bo gdzie? W takim tłoku?
 A Bączkiewicz nawet dobry: nie lubi odmawiać. Tylko ciekawy: wszystko lubi wiedzieć. — I sam mnie zaczepia:
 — Co, dał?
 — Nie wiem, gdzie jest.
 Pomyślał trochę i mówi:
 — Powiedz, poco ci?
 — To dasz?
 — Dam.
 — A masz?
 — Mam, ale chcę kupić dyktę; chcę ramkę zrobić.
 Więc mu prędko powiedziałem, i przekradamy się na drugie piętro razem, a tu dzwonek. Trzeba iść do klasy.
 Niespokojny jestem. Łatek głodny, może zacznie piszczeć — skomleć — i pan woźny weźmie go i wyrzuci.
 Nazwałem go Łatkiem. Ale teraz myślę, że nie-