Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/137

być musiało w klasie, żebym się mógł martwić wygodnie.
 Oj, Bielasku — Bielasku. Mały jesteś i słaby, więc poniewierają, lekceważą ciebie. Nie jesteś wodołazem, który ratuje tonących, albo bernardynem, który w górach zmarzniętych ze śniegu wykopuje. Ani psem Eskimosa. Ani nawet mądrym pudlem, jak pudel wuja. Pójdę z moim pieskiem do wuja, niech się zaprzyjaźnią. Bo pies też lubi towarzystwo.
 Myślę: pójdę do wuja. Nie myślę, ale marzę. Bo napewno mi go wziąć nie pozwolą.
 Dorosły powie dziecku: «nie wolno — nie można» — i zaraz zapomni. Nawet nie wie, jaki ból zadaje.
 Kiedy chciałem być dzieckiem, myślałem tylko o zabawie i że dzieciom wesoło, że o niczem nie myślą i nic ich nie obchodzi. A przecie większy mam teraz w duszy niepokój o jednego pieska na trzech łapkach, niż dorosły o całą rodzinę. Alem się wreszcie doczekał dzwonka.
 No, i dajemy panu woźnemu dziesięć groszy na mleko. A on mówi:
 — Czekałbym tam na wasze dziesięć groszy. A patrzcie tylko, co ten pies narobił.
 I prowadzi nas, a tam Łatek zamknięty piszczy w ciemnej komórce.
 — To nic, mówię. Czy można tą ścierką, to wytrę?
 I wytarłem, i nawet wcale się nie brzydziłem.
 A Bielasek mnie poznał, bo się ucieszył. Mało na korytarz nie wyleciał. Tańczy w kółko i podska-