Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/146

 — Kłamiesz.
 Albo:
 — Nie stawiaj się.
 I skończone.
 Jakoś prościej, szlachetniej.
 A fałszywy taki słodki, miły, że go trudno przyłapać na gorącym uczynku.
 No i co? — Przykrość sprawiłem Mundkowi. Ma żal do mnie. Na ojca powiedziałem — stary, — i że się urżnął. Tak ordynarnie powiedziałem, jak człowiek dorosły, co to zawstydzi dziecko, urazi, i nawet nie czuje.
 Ale wchodzę do bramy, a na schodku siedzi ten sam kot, co wczoraj. Żal mi się go zrobiło i chciałem pogłaskać, a on w nogi. — Więc pamięta. — Może za kota Bóg mnie skarze, że mi Łatka wziąć do domu nie pozwolą?
 — No, jak ci tam poszło w szkole? — pyta się mama.
 Łagodnie się zapytała. Może czuje, że niesłusznie mnie wczoraj skrzyczała?
 Mówię:
 — Nic takiego.
 A mama się pyta:
 — A w kącie nie stałeś?
 I dopiero przypominam sobie, że naprawdę.
 Mówię:
 — Stałem w ławce.
 A mama:
 — No i mówisz, że się nic nie stało.
 Mówię: