Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/147

 — Zapomniałem.
 Biorę nóż i zaczynam kartofle z mamą obierać. A mama:
 — Zaco?
 Mówię:
 — Nie uważałem.
 — Dlaczego nie uważałeś?
 — A tak zamyśliłem się.
 — A o czem?
 Prędko obieram — niby zajęty — i nie odpowiadam.
 — Widzisz, niedobrze, że zapomniałeś. Dziecko porządne wstydzi się stać w kącie i stara się już więcej tego nie robić. Przecież pani stawia w kącie dla nauki, dla przykładu: żebyś lepiej wszystko zrozumiał. A jak zapominasz, to cała nauka z kary idzie w las. Trzeba swoje kary pamiętać.
 Spojrzałem na mamę i myślę:
 — Biedna, dobra mama, ona nic nie wie i nic nie rozumie.
 I pomyślałem:
 — I biedna, i stara.
 Bo jak mama siedziała pochylona, zobaczyłem, że ma siwe włosy i zmarszczki. Może nie stara jeszcze, ale życie ma ciężkie.
 I myślę:
 — Dobrze, że znów mam matkę. — Kłopot z rodzicami mają dzieci, ale bez rodziców gorzej, — źle, — bardzo smutno i źle.
 — A może ty co jeszcze zmajstrowałeś w szkole?