Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/16

A potem zobaczę innego i myślę: «nie, taki będzie lepszy». Albo: «niech będą dwa — i ten i ten».
 Aż wezmę, i znów inaczej.
 Że będę nauczycielem. Zbiorę ludzi i powiem:
 — Trzeba dobrą szkołę wybudować. Żeby nie było tak ciasno, żeby jeden drugiego nie pchał, nie deptał, nie potrącał.
 Przychodzą dzieci do szkoły, a ja się pytam:
 — Zgadnijcie, co będziemy robili?
 Jeden powie:
 — Pójdziemy na wycieczkę.
 Drugi mówi:
 — Będą przezrocza.
 I to i sio.
 A ja:
 — Nie — nie — wszystko to też będzie, ale i coś ważniejszego.
 Aż jak się uspokoją, dopiero:
 — Szkołę wam zbuduję.
 I wymyślam różne przeszkody. Że niby szkoła już prawie gotowa, a tu się zawaliła, albo pożar. Trzeba znów zacząć; ale na złość, jeszcze lepszą budujem.
 Zawsze myślałem z przeszkodami. Jak jadę okrętem, to burza. Jak jestem wodzem, naprzód przegrywam, a na końcu dopiero zwycięstwo.
 Bo nudzi się, jeżeli się wszystko od samego początku udaje.
 Więc przy szkole jest ślizgawka, więc są różne obrazki, mapy, przyrządy, gimnastyka, wypchane zwierzęta.