Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/164

 Bo się nawet myśli:
 — Już nigdy, już wcale nie chcę się bawić. Już mi i zabawy zbrzydły i wszystko.
 Wyrzeka się człowiek całej radości.
 Więc pędzę do domu, a mama tylko powiedziała:
 — Ładne zaraz.
 Czekam: może się mama zapyta, gdzie się paliło. Ale mama wyszła.
 Znów zasiadam do lekcji, a Irena podchodzi:
 — Gdzie ty byłeś?
 Mówię: «odejdź», bo przeczytałem zadanie i niebardzo wiem, jak robić. A ona stoi.
 Więc mówię:
 — Byłem, gdzie się paliło. I odejdź.
 A ona:
 — Co się paliło?
 Przecie i tak nie zrozumie. Ale jestem cierpliwy. Mówię:
 — Sklep się palił.
 A ona:
 — Dlaczego?
 Mówię:
 — Dlatego, że masz zasmarkany nos. Idź sobie wytrzyj.
 Zawstydziła się i odeszła. Żal mi jej, że tak ordynarnie powiedziałem. Już dzisiaj drugi raz: rano Mundkowi, a teraz jej.
 Więc mówię:
 — No, chodź, to ci opowiem.
 A ona już odeszła. Pewnie się obraziła. Więc