Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/165

znów czytam zadanie, bo jutro pierwsze rachunki.
 A Irena znów:
 — Już wytarłam nos.
 Nic nie odpowiadam.
 Ona stoi i mówi cichutko, tak jakby do siebie:
 — Już mam teraz czysty nos. I majtek mi nie widać.
 Pokornie — boi się, żeby się na nią nie gniewać.
 Więc co? Chyba opowiedzieć? — No, i zacząłem. Nic nie rozumie. Ciągle:
 — Dlaczego?
 Dlaczego woda, dlaczego węże, dlaczego strażacy, jaka benzyna, czy żyje, czy duża?
 Mała i nie rozumie. Ja też nie wiedziałem.
 — Poczekaj, to ci narysuję.
 Narysowałem strażaka w hełmie, pompę — i miałem jakby jaką pogadankę.
 Żeby nie my, toby ci malcy nic nie wiedzieli. Od nas się wszystkiego dowiedzą. My od starszych, a oni od nas. I tak idzie nauka.
 Już nie wiem, co mówić dalej, więc powiadam:
 — Powtórz.
 A ona:
 — W sklepie się woda zapaliła. Przyjechała policja i rozganiała. I był ogień — i był pożar.
 Myśli, że ogień i pożar — to co innego.
 — Od ognia zrobił się pożar.
 I znów ma świeczkę pod nosem, ale już nic nie mówię. Niech tam. I tak zadania nie zrobię. Wiersza się głośno uczyłem, Irena słuchała.