Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/166

 Mama wróciła, i zeszłem na ślizgawkę. — Taki długi kawał wyślizgali. — Chcę się nauczyć przykucać na jednej nodze. Umiem wykręcać się i tyłem jechać. Cztery aby razy się przewróciłem. Troszkę się uderzyłem.
 I smutno mi było, kiedy spać poszłem.
 Jeszcze większa tęsknota, niż kiedy byłem dorosły.
 Tęsknota i samotność.
 Tęsknota, samotność i chęć do przygód jakichś.
 Lepiej urodzić się w Afryce, gdzie są lwy, ludożercy i daktyle.
 Dlaczego ludzie siedzą na kupie? Tyle świata pustego, a w mieście ciasno.
 Trochęby pomieszkać między Eskimosami, między murzynami, albo Indjanami.
 Ładny musi być pożar stepu.
 No, żeby choć każdy miał przed domem ogródek. Zagonków, kwiatków nasadzić — podlewać i niech rosną.
 Znów myślę o Latku.
 — Co powiem Bączkiewiczowi?
 Bo nawet nie mam już ochoty. Kram z nim będzie. Zezłoszczę się może i obiję. I będzie mi żal. — I stróż go będzie gonił, i dzieciaki na podwórku. Za wielka odpowiedzialność — brać żywe stworzenie pod opiekę.
 — Jeżeli chce, niech go sobie trzyma.