Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/170

tylko po troszku, nieznacznie poprawiam ubranie, patrzę, czy się co nie odpięło, albo nie podarło.
 A Marychna spojrzała tylko i mówi:
 — Nie wstydź się, ja też niebardzo umiem.
 I pierwsza podchodzi. I wzięła mnie za rękę. — A miała niebieską wstążkę — taką dużą kokardę — włosy tą kokardą zboku zawiązane.
 — No, chodź, spróbujemy.
 Spojrzałem na wuja ze złością, a on się śmieje. I wszyscy się rozstąpili, tylko my dwoje stoimy. I ojciec. Wiem, że jak nie posłucham, ojciec się rozgniewa, — może z zabawy wygoni. Nie mam żadnej rady.
 Zacząłem się z nią kręcić. W głowie mi huczało bo już późno, i piłem piwo. Więc mówię: «no, już». A oni wołają: «jeszcze». — Gorąco mi jest, a zrobili sobie widowisko. I ona nie przestaje, więc dalej, aż już naprawdę tańczę do muzyki, do taktu.
 Nie wiem, czy krótko, czy długo. Aż Marychna mówi:
 — No, dosyć, bo widzę, że nie chcesz.
 Mówię:
 — Co nie mam chcieć, tylko mi się w głowie zakołowało.
 A ona:
 — Ja mogę tańczyć całą noc.
 Potem zaczęli starsi, a my stoimy koło drzwi: Marychna i ja.
 — Warszawa jest bardzo ładna.
 Ja:
 — Wilno też.