Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/171

 Marychna się pyta:
 — Byłeś w Wilnie?
 — Nie, tylko pani nam w szkole opowiadała.
 Ona mówi mi: «ty», a ja nie wiem, jak mówić. U dorosłych jest porządek: nieznajomi mówią «pan», «pani» i koniec. A my dzieci nigdy nie wiemy. Jednemu mówi się: «ty», drugiemu: «niech», czasem «kawaler», albo «panienka». Już sam nie wiem. Wiele mamy z tem wstydu, kłopotu i niepokoju. Trzeba się jakoś wywijać i mówić ani tak, ani tak.
 Ona — Marychna — tylko tak przyjechała do Warszawy i znów wróci do Wilna. Będzie może tydzień.
 — Czy na długo przyjechała?
 — Kto?
 — No, ta pani, ciocia — mama z Marychną?
 — Na jaki tydzień może.
 Jedzie się tam w nocy koleją. Nigdy jeszcze w nocy koleją nie jeździłem.
 — Chciałabym — mówi — zawsze mieszkać w Warszawie.
 — A jabym wolał w Wilnie.
 Tylko tak sobie powiedziałem, że niby Wilno też ładne miasto.
 I zaczęła wyliczać, jakie ulice, a ja wyliczałem ulice w Warszawie. — Potem pomniki i pamiątki różne.
 — Przyjedź kiedy, to ci wszystko pokażę.
 Tak głupio powiedziałem:
 — Dobrze:
 Niby, że odemnie zależy.