Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/175

 — No, jutro musimy zrobić sanki, — pomyślałem i zasnąłem.
 I ledwo zasnąłem, a tu mnie już budzą, że trzeba wstawać. Spałem kilka godzin, ale mi się zdawało.
 Przecieram oczy przy śniadaniu, a jeść mi się nie chce, a ojciec mówi na próbę:
 — Możebyś do szkoły nie poszedł?
 Myślał, że się ucieszę, że można. Bo potem mówi:
 — Zabawa zabawą, a szkoła szkołą.
 Uważnie przeglądam teczkę, żeby czego nie zapomnieć, — pióra, albo czego. Bo jak się jest zaspanym, trzeba się pilnować. Ale nie. Idę.
 No i idę. A myślę sobie, że jadę do Wilna. Jadę całą noc. Iskry za szybą lecą — ogniste gzygzaki.
 I w drodze do szkoły i na lekcjach myślałem o tej podróży. — I na drugiej godzinie spać mi się zachciało i zapomniałem zupełnie, że w klasie i zaczynam nucić, cicho — ale śpiewam pod nosem.
 A pani:
 — Kto śpiewa?
 Ja i wtedy nawet nie oprzytomniałem, tylko się oglądam, kto śpiewa. A Borowski mówi na mnie. Pani się pyta:
 — Ty śpiewałeś?
 — Nie.
 Bo naprawdę nie zauważyłem. I zupełnie znów zapomniałem i drugi raz zaczynam. Chyba jeszcze głośniej — I pani się rozgniewała. A Borowski:
 — Może teraz powiesz, że nie ty?
 Mówię: