Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/177

 — Piętnaście.
 Pani udaje, że nie słyszy:
 — Powtórz zadanie.
 Zły jestem. Mówię:
 — Będzie piętnaście. Czy nie?
 A pani:
 — Jak zrobisz, będziesz wiedział. Rób dla całej klasy.
 Zaczynam niechętnie powtarzać. I poplątałem. Chłopcy zaczęli się śmiać.
 — Idź na miejsce. Masz dwójkę.
 A Wiśniewski się pyta:
 — Czy ma iść na miejsce do ławki, czy do kąta?
 Idę i nie mogłem się powstrzymać, bo Wiśniewski naumyślnie wystawił łokieć w przejście, więc go pchnąłem. A on jak nie wrzaśnie z całej siły:
 — Czego się pchasz?
 Świnia. Bał się, że pani nie zauważy. — A pani się zawahała, czy dalej nademną się znęcać, czy jego ukarać.
 I już się zaczął w całej klasie niepokój. Jak siedzą cicho, to cicho, a jak się zacznie z jednym, to zaraz — uwagi, przedrwinki, żarty, śmiech i rozmowy. Już wtedy trudno uciszyć. A za wszystko odpowiada pierwszy, który zaczął.
 — A niech robią, co chcą.
 Położyłem głowę na rękach i udaję, że płaczę. Tak często się robi. To najlepsze. Wtedy dają spokój. — Ale nie płaczę, bo bardzo cierpię, bardzo jestem nieszczęśliwy.
 Nagle pomyślałem: