Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/185

No, tak. I każdy rzeczownik ma dużo przymiotników. — Duży dom, ładny koń, miły człowiek. A od rzeczownika z przymiotnikiem zależy dopiero, czy lubię, czy mi się podoba.
 I tu znów taka sama idzie rozmaitość. Inaczej kocham Łatka, inaczej rodziców, inaczej Mundka, inaczej tę Marychnę z Wilna.
 No, bo co powiem:
 — Lubię, bardzo lubię, kocham.
 I koniec.
 A czuję, że inaczej.
 I dopiero na szczycie jakby — Bóg.
 Bardzo dziwnie.
 Gdybym nie był już kiedyś dorosłym, możebym nawet nie wiedział. — A teraz już wiem, że dzieci kochają, tylko nie wiedzą, jak to się nazywa. A może wstydzą się przyznać. Nie — że nie chcą powiedzieć, ale w myślach dla siebie wstydzą się przyznać — i tylko mówią, że lubią.
 Boją się nawet powiedzieć:
 — Ta dziewczynka miła. — Lubię. — Ona przyjemna.
 Bo już najchętniej dorośli wyśmiewają miłość. I tu dopiero widać, jacy są niedelikatni.
 Powiedzą:
 — Kawaler i panna.
 Albo:
 — No, pocałujcie się.
 Albo:
 — Narzeczeni.
 Albo jeszcze gorzej: