Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/189

się, że jestem pewnie chyba czerwony, bo się więcej jeszcze zażenowałem.
 Stanęła, mufką z tego puszku zasłoniła się, i ja się uśmiechnąłem. I ona też. I się odwróciłem, niby na doniczkę patrzę.
 I Irenka przybiega i pokazuje jej lalkę. Irenka mówi:
 — Patrz, ma trzewiczki.
 Więc ja się już znów odwróciłem. I Marychna wzięła lalkę i się pyta:
 — A czy zamyka oczy?
 A ja:
 — Nie. Małe lalki nie zamykają.
 Więc Marychna już zupełnie podeszła i mówi, że i małe mogą zamykać. Dopiero jak zupełnie małe, to nie.
 I potem mówi:
 — Już jadę.
 Ja się przestraszyłem, że już zaraz, i prędko wyjąłem pocztówkę z aniołkiem, bo się przestraszyłem, że nie zdążę. Że już nie będę mógł jej dać.
 Pokazuję. I:
 — Czy ładna?
 Ona cicho powiedziała:
 — Ładna.
 Więc mówię zupełnie już cicho:
 — Może chcesz?
 Nie chciałem, żeby Irenka widziała. Bo małe dzieci lubią się wtrącać. I może coś głośno powie.
 Ale mama z ciocią rozmawiały i nic nie wiedzą.
 Marychna mówi: