Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/192

 Ale już mają iść.
 Ona — Marychna chce tę kartkę podrzeć, ale nie dałem.
 — No i poco ci to?
 — Niech sobie będzie.
 — Poco?
 Powiedziałem cicho:
 — Na pamiątkę.
 — Ooo, co to za pamiątka. Ja ci z Wilna ładną kartę przyślę.
 Ale zostawiła.
 I pokazałem jej doniczkę. — Żeby chciała wziąć. Ale jak się tam będzie z doniczką wozić.
 A Marychna każdy listek pogładziła palcem.
 A jej mama mówi:
 — No, idziemy.
 I wstaje. I Marychna prędko stanęła przy swojej mamie.
 Już nie rozmawialiśmy więcej. Ja przy doniczce zostałem. I długo jeszcze rozmawiały tak stojąc. A może nie długo, tylko chciałem już, żeby sobie poszły.
 Boję się pożegnania.
 I naprawdę:
 — No, dzieciaki, żegnajcie się.
 Ja się jeszcze bardziej odwróciłem.
 — No co, nie pożegnacie się? Możeście się pokłócili już? Nie pocałujecie się na pożegnanie?
 Marychna mówi:
 — Ja się z chłopakami nie całuję.
 — Oj ty, ty — powiada moja mama. — A nie zaśpiewasz nam na pożegnanie?