Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/200

 Więc w powrotnej drodze ze spaceru powiedziałem Mundkowi o Marychnie z Wilna.
 — Wiesz, Mundku, dostałem z Wilna pocztówkę. Kwiaty. Niezapominajki. Bardzo ładna pocztówka.
 A potem:
 — Od jednej dziewczynki.
 Powiedziałem, jak się nazywa i w którym jest oddziele.
 — Tylko pamiętaj, że to tajemnica.
 Powiedziałem, że z nią tańczyłem na imieninach i że ładnie śpiewa.
 I że ma ciemne włosy.
 — Widzisz, Mundek. A ty się wtedy gniewałeś, że Bączkiewiczowi wpierw powiedziałem o Łatku. Przecie musiałem, bo mi nie chciał pożyczyć. I wtedy jeszcze dobrze ciebie nie znałem.
 No więc wzięliśmy się za rękę i już tak idziemy. A on mówi, że i jemu się jedna dziewczynka podoba.
 — Bo zawsze smutna.
 — A moja Marychna musi być wesoła.
 Na moście niceśmy już nie mówili. Dopiero później.
 — Czy ty się nie gniewasz, że ja wtedy na ojca twojego powiedziałem?
 Myślałem, że nie usłyszy, bo akurat samochód ciężarowy jechał. Wojskowy samochód — ciężki. Łańcuchy tak brzdękały. Siedziało na nim trzech żołnierzy, a szofer był w cywilnem. Nie wiem dlaczego. A jeden żołnierz trzymał psa. A pies oparł