Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/202

być cztery części opowiadania: droga do parku, pobyt w parku, powrót — i zakończenie.
 Pochwaliła mnie pani, że dobrze.
 Napisałem:
 «Wówczas była ładna pogoda, i pani zabrała nasz oddział na przechadzkę. Szliśmy przez rozmaite ulice. Po obu stronach ulicy wznoszą się wysokie domy, a w środku był ruch uliczny. Po szynach jadą tramwaje, a nie po szynach taksysy, dorożki, wozy i temu podobne. Przechodnie się snują, a na rogach stoją milicjanci.
 W parku bawiliśmy się w różne gry. Park zasłany jest śniegiem. Drzewa są nagie, bo nie mają liści. Ich wierzchołki sięgają wysoko. Park nie ma historycznych pamiątek, tylko w lecie rośnie trawa. Krzewy pokryte są soczystemi liśćmi.
 A w drodze powrotnej znów szliśmy przez most żelazny. Patrzyliśmy na lód. I szliśmy całą drogę parami.
 Wycieczka do parku była bardzo przyjemna, bo słońce świeciło cały czas i w parku bawiliśmy się w różne gry».
 Nieprzyjemne są wypracowania, bo się nigdy prawdy nie pisze, tylko że w szkole kazali.
 Marychna się przeziębiła i była chora. I mogła bardzo zachorować, a ja nic nie wiedziałem. I mogła umrzeć, bo dzieci też umierają. — Niby się cieszę, że mam pocztówkę, a naprawdę jestem niespokojny.
 I poco ona tu przyjechała?
 Tylko wiedziałem dawniej, że mam w Wilnie