Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/207

 I ciekawy jestem, czyby Łatek mnie poznał. Więc tylko ukrywam urazę i mówię:
 — A czy będę mógł go kiedy zobaczyć?
 — Nnoo, jak przyjdziesz, to ci pokażę.
 — A wziąć go do domu na jeden dzień aby?
 — Ooo, zaraz chcesz wszystko. Jak mój, to mój. Zresztą, czy myślisz, że zechce teraz iść z tobą?
 — Skąd wiesz? Może zechce?
 — Już do mnie się przyzwyczaił.
 — No, to go sobie trzymaj.
 — Pewnie, że będę.
 Odchodzę. Co będę z nim gadał? I tak nie zrozumie.
 Bo niby ludzie mówią ze sobą, a każdy inaczej czuje. Dlatego się porozumieć nie mogą.
 Już tylko jeden Mundek mi został.
 Już z nim ciągle razem.
 Rano się spotykamy i razem idziemy do szkoły.
 Podczas przerwy razem.
 I razem wracamy.
 Jeden on tylko mi został.
 A może grzech tak myśleć?
 Mam przecie ojca, mamę, Irenkę.
 Zapomniałem jeszcze, żeśmy na tej pożegnalnej wizycie zdmuchiwali kółeczko ze stołu. Bo leżało takie kółeczko, od zegarka, czy czego. I Marychna powiedziała:
 — Kto mocniej dmucha?
 No i ona w jedną stronę dmuchała, a ja w drugą.
 Irence też pozwoliliśmy parę razy.