Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/214

w kryminałach, a nasi luzem wśród nas sobie chodzą.
 Tak, żyjemy obok siebie blisko, ale nie razem.
 A niech się dziecko zbliży, bo lubi, zaraz podejrzenie, że lizuch, że ma interes.
 I nie wiemy, co wolno i co nam się należy, nie znamy naszych praw, ani obowiązków. I tu i tam samowola.
 Chciałem być znowu dzieckiem, pozbyć się szarych dorosłych trosk i smutków, a mam dziecinne, które mocniej bolą.
 Niech was nie łudzi nasz śmiech.
 Zajrzyjcie do naszych myśli, kiedy spokojnie idziemy i wracamy ze szkoły, — kiedy spokojnie siedzimy na lekcji, kiedy rozmawiamy półgłosem lub szeptem, kiedy leżymy wieczorem w łóżku.
 Inne troski, ale nie mniejsze, mocniej odczuwane, — i większa, wielka tęsknota.
 Wy już zahartowani w cierpieniu i rezygnacji, my jeszcze się buntujemy.
 Kiedy byłem dorosły, już się tylko wystrzegałem złodzieja. A teraz boli, że kradną.
 — Dlaczego jeden drugiemu zabiera. Jakże tak można?
 Smutek, że nie może być dobrze.
 — No, trudno, — mówiłem, kiedy byłem duży.
 A teraz nie chcę. Nie chcę, żeby tak było.
 I nie ufam, że szkoła poradzi. Bo dorośli niby nas poprawiają, poprawiają — i nic nie wychodzi: jątrzą tylko więcej.
 Czapka się nie znalazła. Mają wszyscy zapła-