Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/229

 Kończę dziwną opowieść.
 Wypadki szybko po sobie następują.
 Przynoszę do szkoły pocztówkę Marychny, żeby pokazać Mundkowi.
 I Wiśniewski wyrwał mi ją z ręki.
 — Oddaj!
 Ucieka.
 — Oddaj, słyszysz?
 Śmieje się i przez ławki. Ucieka.
 — Oddaj. — W tej chwili.
 Ręką w powietrzu wywija i krzyczy na głos:
 — Trypsztyk. List od narzeczonej.
 Wydzieram mu. Gniotę. I na kawałki.
 Nie zauważyłem, że kawałek na ziemię.
 Oszalały z bolu i gniewu.
 A Wiśniewski:
 — Patrzcie, chłopaki. Sto miljonów razy go całuje.
 Dobiegam — i w twarz.
 Kierownik chwyta mnie za rękę.
 — Tak. Zepsuł się. I rysował ładnie. I pisał dobrze. Teraz nie uważa. Niespokojny. Źle lekcje odrabia.
 Po matkę.
 — Poczekaj. Niech tylko ojciec wróci z roboty. Już ci nie będzie dawał złotówek na illuzjon.
 Osaczony ze wszystkich stron.
 Wszędzie złe słowa, złe spojrzenia, — zapowiedź jeszcze groźniejszego.
 Mundek chce pocieszyć. Wiem, ale nie mogę. Odtrącam brutalnie. Rzucam oskarżenie bezmyślne: