Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/30

 — Pokaż-no, coś ty tam napisał, — mówi pani, ale tak, jakby zniecierpliwiona.
 Ja też nie lubiłem, jeżeli zadałem na całą godzinę, a napisali prędzej. Bo nauczyciel zada i chce mieć spokój do dzwonka, a oni się spieszą, a potem zaczynają rozmawiać.
 Więc idę do pani i pokazuję.
 — Owszem, dobrze, ale jeden błąd zrobiłeś.
 — Gdzie? — pytam się niby ździwiony.
 Naumyślnie zrobiłem błąd, żeby się pani nie domyśliła, że już raz szkołę skończyłem.
 Pani mówi:
 — Poszukaj sam, gdzie jest błąd. Gdybyś się tak nie spieszył, mogłeś zupełnie dobrze napisać.
 Wracam na miejsce i niby szukam. Udaję, że jestem zajęty. Będę musiał powoli lekcje odrabiać, ale tylko z początku. Potem, kiedy już będę najlepszym uczniem w klasie, nauczyciele się przyzwyczają, że jestem zdolny.
 No, ale nudzić mi się zaczyna. A pani się pyta:
 — Znalazłeś swój błąd?
 Mówię:
 — Znalazłem.
 — To pokaż.
 Pani mówi: «tak». I jest dzwonek.
 Jak już jest dzwonek, zaczyna się przerwa. Niby pauza. Dyżurny wygania z klasy i okna otwiera.
 Co ja też będę robił? Dziwne mi się wydało, że mam z chłopakami się gonić. Ale próbuję, jak inni.
 Przyjemnie, wesoło.
 O, przyjemnie.