Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/39

 I zaraz pożałowałem.
 — Ooo, jaki prawdomówny. Patrzcie chłopcy, prawdziwca znalazłem.
 Chcę odejść, a on zatrzymuje.
 — Poczekaj, czego się tak spieszysz?
 Nie puszcza, — idzie obok i poszturguje.
 Wziąłem i odepchnąłem. A on jeszcze więcej:
 — Tylko się znowu tak nie pchaj, bo to nie twoja szkoła. Myśli, że jak go pani pochwaliła, że zrobił jeden błąd, to mu się już wolno rozbijać.
 W pierwszej chwili nawet nie wiedziałem, co wygaduje. Potem dopiero zrozumiałem.
 Już podchodzę do drzwi, a on nie puszcza:
 — Małe dzidzi — mówi. — Spłakał się dzidziuś. Popłakała się panieneczka.
 I brudną łapą chce mnie po twarzy.
 Już się zamachnąłem. A on silny, ten Wiśniewski. Ale taki już byłem zły, że wszystko jedno: co będzie, to będzie. Jakby się bójka zaczęła, i onby też dostał.
 A teraz pytam się, coby powiedział kierownik, gdyby przypadkiem przechodził i zobaczył. Rozumie się, ja winien. Przecież już raz zwojowałem, — teraz znów. Już mnie będzie pamiętał. Niech się potem coś stanie, zaraz będzie mnie podejrzewał.
 Bom łobuz:
 — Już ja ciebie znam. Już ty nie pierwszy raz.
 Kiedy byłem nauczycielem, przecież tak samo mówiłem.
 Ale na szczęście pani wchodzi do klasy, żeby sprawdzić, czy wyszli.