Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/40

 — Wyjdźcie, chłopcy. Idźcie sobie polatać.
 A on, ten bezwstydny, jeszcze się skarży:
 — Proszę pani, chciałem wyjść, a on mnie nie puszcza.
 Takie poczułem do niego obrzydzenie, że tylko splunąć.
 — No, idźcie już, idźcie.
 Przymrużył jedno oko, tak jakoś usta wykrzywił i jak błazen, szeroko roztsawiając nogi, wyszedł, a ja za nim.
 Na podwórko już nie wychodzę, tylko czekam, żeby się pauza skończyła.
 Podchodzi Mundek. Popatrzał chwilę — i cicho:
 — Nie chcesz wyjść się pobawić?
 Mówię:
 — Nie.
 Znów postał, popatrzał, czy chcę z nim rozmawiać.
 Ten, co innego; mówię mu: tak i tak.
 — Nie wiem, czy mi przebaczył.
 Pomyślał chwilę:
 — Musisz się przepytać. W złości tak powiedział. Wejdź do kancelarji — pewnie zapomniał.
 I były rysunki.
 Pani mówi, żeby każdy rysował, co chce: liść jaki, albo zimowy krajobraz, albo co chce.
 Biorę ołówek: coby tu narysować?
 A nigdy się nie uczyłem. Jak byłem duży, też nie bardzo umiałem. Wogóle za moich czasów niedobre były szkoły. Surowo było i nudno. Nic nie pozwalali. Tak było obco, zimno i duszno, że kiedy się