Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/47

 A pani odrazu usłyszała. Odeszła ze mną parę kroków, nachyliła się:
 — Czego chcesz?
 Ja już zupełnie cicho:
 — Niech pani poprosi kierownika, żeby nie wołał mamy.
 Tak cicho powiedziałem, jak do ucha. — Bo niewygodnie być małym. Ciągle trzeba głowę zadzierać do góry. Wszystko dzieje się gdzieś wysoko, nad tobą. Czuje się człowiek jakby mniej ważny, poniżony, słaby jakiś i zagubiony. Może dlatego lubimy stać przy dorosłych, kiedy oni siedzą: wtedy możemy widzieć ich oczy.
 — Za co kierownik wezwał twoją mamę?
 Nie wiem dlaczego, ale się wstydzę powiedzieć. Przykro głupstwo takie opowiadać. Spuściłem głowę, a pani jeszcze więcej się nachyliła.
 — Przecież jak nie wiem, nie mogę poprosić. Muszę wiedzieć. Bardzo zwojowałeś?
 Mówię:
 — Nie.
 Bo sam nie wiem, czy to ważne.
 — No, powiedz.
 Może dlatego niechętnie opowiadamy dorosłym, że zawsze się spieszą, jak z nimi mówimy. Zawsze się zdaje, że ich nie obchodzi, że tak coś tylko powiedzą, byle zbyć, byle się prędzej odczepić. No, pewnie: oni mają swoje ważne sprawy, a my swoje. I my też staramy się, żeby krótko powiedzieć, żeby im głowy nie zawracać. Że niby nasza sprawa nieważna, i niech tylko powiedzą: tak, czy nie.