Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/56

 On mówi:
 — Ale ja pierwszy.
 Ja:
 — To nie sztuka, — ty miałeś palto rozpiete.
 On:
 — A kto ci bronił? I ty mogłeś palto do tyłu podwinąć.
 — Ba, zapomniałem. Tyle lat się z tramwajem nie ścigałem, że wyszedłem z wprawy.
 — No, dobrze, — mówię, — jeszcze raz; i ja się rozepnę.
 Ale już nie chce. Mówi, że drą się buty. A jabym tylko pędził. Cieszę się, że się nie męczę. Bo byłem zasapany i serce mi stukało, ale przystanąłem na chwilę, już wypoczęty. Bo dziecinne zmęczenie nie męczy.
 Mówimy, jak się nauczyć wskakiwać do tramwaju. Wcale nie niebezpieczne, tylko trzeba umieć. Trzeba biec za tramwajem, choćby zdaleka. Kiedy się umie, trzeba biec przy tramwaju i ręką dotykać. A potem już sięgać. A dopiero później — ale nie w pełnym biegu, tylko kiedy rusza, wskoczyć i wyskoczyć. — W miesiąc można się nauczyć. I lepiej do przyczepnego, bo jak się nawet przewrócisz, nie wpadniesz pod koła. I trzeba się rozejrzeć, czy ztyłu nie jedzie samochód.
 — I dorośli też nogi łamią.
 Zaczęliśmy mówić o wypadkach.
 Powiadam:
 — Za moich czasów nie było samochodów.