Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/59

 Mądre ptaki, mądrzejsze od człowieka. A człowiek nad wszystkiem panuje, wszystko go słucha.
 — Może tak jest dlatego, że najlepiej zabija, a nie, że najlepszy.
 Zamyśliliśmy się, a tu nagle chłopak jakiś przechodzi — duży taki łobuz — i czapkę mi z głowy zrzucił. Kijek trzymał i tak za daszek czapkę zgarnął z głowy.
 Doskakuję odrazu do niego:
 — Czego zaczynasz?
 — A ja ci co zrobiłem? — udaje ździwionego.
 — Czapkę zrzuciłeś.
 — Jaką czapkę?
 Śmieje się bezczelnie i w żywe oczy udaje.
 — A nie zrzuciłeś może?
 — Pewnie, że nie. Patrz, on trzyma twoją czapkę.
 A Mundek czapkę podniósł i patrzy, co z tego będzie.
 — On trzyma, a ty zrzuciłeś.
 — Odlewaj się, smarkaczu. Czapkę mu będę znów zrzucał. Nie mam co do roboty.
 — Pewnie, że nie masz, łobuz taki. Spokojnie przejść nie daje.
 — Tylko nie łobuz, uważasz, bo możesz dostać.
 I szturknął mnie tym patykiem pod brodę. A ja łap za patyk, ten kijek, i złamałem.
 On do mnie. Ja stoję.
 — Oddaj mi laskę, albo zapłać.
 Ale się nachylił. On wyższy, więc podskoczyłem