Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/60

trochę i pięścią go w czoło. Ale mu czapka nie spadła.
 Ja w nogi, a Mundek za mną.
 Aleśmy szorowali.
 — A masz, — myślę — na drugi raz nie czepiaj się, bo i od małego możesz dostać, andrusie.
 Z początku zaczął gonić, ale widzi, że nie ma racji, że nie na frajera trafił, — więc daje pokój.
 Stanęliśmy — śmiejemy się.
 Przed chwilą taki byłem wzburzony, że mi krew oczy zalała. Wszystko na czerwono widziałem. Teraz znów wesoło. Czapkę obkurzam rękawem.
 A Mundek mówi:
 — Pocoś z nim zaczynał?
 — Ja z nim zacząłem, czy on?
 — No, tak, ale on większy.
 — Większy, więc ma ludzi po świecie roztrącać?
 — A jak jutro cię pozna i nawali?
 — Nie pozna, — co ma poznać?
 Ale Mundek ma słuszność. Teraz będę się musiał pilnować.
 Ale czy to słychane, żeby w biały dzień na ludnej ulicy czapki z głowy zrzucać? — Gdyby tak dorosłemu, byłaby cała heca — zbiegowisko — milicjant. A że dzieciakowi, to nic. Wśród dzieci też są awanturnicy, a nie mamy przed nimi żadnej pomocy, ani osłony, — sami radzić musimy.
 Stoimy na rogu, a szkoda nam się rozchodzić. Mówiliśmy przecież o czemś ważnem, a ten nam przeszkodził. — Przyjemna była droga: zabawa, rozmowa, przygoda.