Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/72

zdobyć, tem milsze zwycięstwo. Czy prawda dorosłych, odkrycie, wynalazek, poznanie, — czy lalka w garnku, albo pod poduszką. Cała przyroda — to Irenka ukrywająca lalkę, a w mozole poszukująca ludzkość — to ja, mały chłopak. — Tam zająca goniłem szybkością nóg i sprawnością biegu, tu chwytam lalkę domyślnością, czujnością, uporem.
 Cóż innego w życiu robimy, co czyni ludzkość cała? — Zające gonimy i szukamy lalek.
 Już nawet zmęczony jestem tym długim dniem, w którym tyle przeżyłem.
 Zjadłem kolację, chcę się do łóżka położyć najprędzej.
 — Coś taki spokojny? — pyta się ojciec. — W szkole nabroiłeś?
 — Nie, — mówię — głowa mnie boli.
 — Może dać ci cytryny? — mówi mama.
 Umyłem tylko ręce i twarz, prędko się rozebrałem, leżę z zamkniętemi oczami.
 Skończył się pierwszy dzień, kiedy znów jestem mały. Ileż było wszystkiego w tym jednym dniu. Tylko część zapisałem, co mi akurat podsunęło wspomnienie, co dłużej trwało. Jeśli biją w człowieka wrażenia, jak wiosenna ulewa, czy może spamiętać i opisać wszystkie deszczu krople? Czy dadzą się zliczyć rozkołysane fale wezbranej rzeki?
 Byłem Eskimosem i psem, ścigałem i uciekałem przed pościgiem, zwycięzca i niewinna ofiara przypadku, artysta i filozof — życie mi gra, jak kapela. I rozumiem, dlaczego dziecko może być dojrzałym muzykiem, a gdy się wpatrzymy uważniej w rysunki