Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/76

 — Co, już? A co ja mam powiedzieć? Młokos jeszcze jesteś.
 Ucieszyłem się, że żyje, że nazwał po imieniu.
 I nagle ciepła ręka dotyka mego czoła. Drgnąłem. Otwieram oczy. Spotykam się z niespokojnem spojrzeniem mamy.
 — Śpisz.
 — Nie.
 — Boli cię głowa?
 — Nie.
 — Nie zimno ci, może cię przykryć?
 Ręka matki dotyka twarzy, piersi.
 Siadam.
 — Niech się mama nie boi. Głowa wcale mnie nie bolała.
 — A mówiłeś.
 — Zdawało mi się. Spać mi się chciało.
 Obejmuję rękami za szyję, patrzę w oczy.
 I szybko chowam głowę pod kołdrą. Jeszcze słyszę:
 — Śpij, synku.
 Jestem znów dzieckiem, i mama mówi mi: «synku». Znów mówią mi: «ty». Znów szyby są przezroczyste, znów dywan odzyskał dawne minione barwy.
 Znów mam młode ręce, młode nogi, młode kości, młodą krew, młody oddech, młode łzy i radość.
 Radość — łzy — i modlitwę młodą, dziecinną.
 Zasnąłem. Jak po dalekim marszu.