Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/82

a czuję żal. No, bo jakże? — W ławce — pięć godzin — i czytać — i zadania rozwiązywać?
 — Proszę pani, śnieg.
 — Prawda, proszę pani?
 Pani ucisza łagodnie, potem już surowiej. Niecierpliwi się, ale zaprzeczyć nie może, czuje przecie, że mamy słuszność. No, bo jest.
 — Proszę pani.
 — Cicho.
 Potem będzie:
 — Kto się odezwie — kto piśnie — ostatni raz wam mówię...
 Grozić będzie.
 Więc znów nasza wina? Więc to my? Więc nie śnieg winien, tylko ciągle my?
 Spaliśmy — w nocy — nawet nie wiedzieliśmy, możemy przynieść świadectwo rodziny — on spadł sam, z nieba. A jeśli nie wolno mówić, jeśli trzeba udawać, że nie widzieliśmy, nie wiemy, jeśli źle, brzydko, że wiemy i cieszymy się nawet — a no trudno. Niechaj i tak będzie.
 Jeden tylko stoi w kącie.
 Cichnę wraz z klasą. Kilka niespokojnych w okno spojrzeń i ostatnie na panią spojrzenie nadziei, że może jednak. I cisza już. I już tylko lekcja.
 Niema dwunastu wystrzałów białego wesela dla dzieci.
 Ktoś mówi coś nieciekawie.
 Otwieram piórnik i liczę, ile mam stalek.
 — Raz, dwa, trzy... Krzyżówka, serek, szóstka, oczko, Sienkiewicz, koniar — dwie, trzy krzyżówki.