Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/83

Raz — dwa — trzy — cztery — pięć. — Jedna bez końca — koniec ukruszony: pewnie pisać nie będzie.
 Wyjmuję, próbuję: pisze, ale grubo.
 — Jedenaście stalówek, jedenaście.
 A potem już nic.
 Mówią coś nieciekawie o chłopcu, czy wieśniaku.
 Ziewam.
 — Nie wolno na lekcji ziewać.
 Sąsiad pchnął, żebym wstał. Wstaję. Domyśliłem się, że ziewnąłem i że pani do mnie.
 — Siedź równo, nie opieraj się.
 Siedzę równo, nie opieram się. Ziewam ukradkiem.
 — Proszę patrzeć na tablicę.
 Patrzę na tablicę i widzę, że śnieg znów za oknem prószy, ale już mnie nie obchodzi nawet.
 Siedzę cichutko.
 — Powtórz.
 Co?
 — Stań w kącie. Nie uważasz.
 Wlokę się w stronę kąta.
 — Prędzej.
 Ktoś się roześmiał. Często w klasie ktoś się tak roześmieje, niewiadomo czemu. I bywa, że za nim wszyscy.
 Nogi bolą. Nie bolą, ale załamują się. Dziwne. Starczyłoby sił na gonitwę, sanki, łyżwy. A teraz — nie zła wola, nie upór, nie lenistwo, nie psotne szkolne «na złość», ale szczere, uczciwe, rzetelne, bo-