Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/97

 — Więc może postawić pałki tym, którzy myśleli o lekcji?
 Jedni zaczną krzyczeć:
 — Tak, tak, tak.
 A drudzy:
 — Zaco my? Przecież my uważaliśmy.
 Ja powiem:
 — Nie uważaliście.
 — Dlaczego?
 — A bo dziś jest pierwszy śnieg, a wy nie uważacie.
 — No, bo śnieg to nie lekcja.
 — Więc może dziś pałek nie stawiać?
 — Ani dziś, ani nigdy.
 — Bez pałek trudno.
 — Ale nieprzyjemna pała.
 — I dać pałę też nieprzyjemnie. Nauczyciel woli piątki stawiać.
 — Więc niech stawia piątki.
 — A czy można?
 — No, nieee.
 I będziemy się tak do dzwonka przekomarzali.
 A pomyśleć tylko, jakie to dziwne. Chciałem być dzieckiem, a teraz znów myślę, co będę robił, gdy dorosnę. Widocznie i dzieciom i dorosłym dzieje się nie najlepiej. Ci mają swoje troski i smutki, ci swoje.
 Mogłoby być nawet tak, żeby człowiek na zmianę raz był duży, raz mały. Jak jest zima i lato, dzień i noc, sen i czuwanie. Gdyby tak było, niktby