Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/105

 — Żebyście tylko mieli w lipcu pogodne dnie — ciągnąłem dalej.
 — Eee, chyba będzie pogoda w lipcu — odrzekła.
 Zawsze sobie trochę odpoczniesz na wsi — łupiłem z nadmiernym wysiłkiem woli.
 — Co to za odpoczynek, jak się z dziećmi wyjeżdża — zaprzeczyła.
 I zamilkliśmy.
 I tak milczeliśmy minut pięć.
 — Słuchaj duszko — szepnęła cicho.
 — Co, złotko? — zapytałem.
 — Zostawiłam ci tylko sześć par skarpetek — ciągnęła żona — jak ci się te sześć par zbrudzi, to je oddasz do prania.
 Dobrze.
 — A nie zapomnisz?
 — Nie, nie zapomnę. A czy ty dosyć bielizny zabrałaś?
 — O, dosyć.
 Bo gdybyś czego potrzebowała, to się nie krępuj: napisz, to ci przyślę.
 — Ale pocóż mam ci robić ambaras?
 — Nie, duszko. Ja bardzo chętnie... To mi nie zrobi żadnej różnicy.
 Zdawało mi się, że początek dobry, że teraz już pójdzie gładko — i znów wszystko na nic.
 — Czy ci nie chłodno?