Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/106

 — Cokolwiek.
 — Może już wrócimy?
 — Owszem: bo później tramwaju nie dostaniemy.
 — Więc chodźmy.
 I wsiedliśmy do tramwaju.
 Nie, w domu stanowczo lepiej — myślałem teraz — tak, w domu, rozumie się, że w domu; przecież nie jesteśmy parą kochanków lub młokosów, których księżyc rozmarza. To był zupełnie niedorzeczny pomysł — ta cała przejażdżka.
 I powróciliśmy do domu.
 — Czy chcesz jeszcze trochę posiedzieć — zapytałem.
 — Owszem — odparła żona.
 — A może wolisz iść spać? Jutro wstać musisz wcześniej.
 — Nie, jeżeli chcesz, możemy jeszcze trochę posiedzieć.
 — Usiedliśmy na otomanie.
 Uśmiechnęła się i rzekła:
 — Ale tyś jeszcze kurjera nie czytał.
 Machnąłem ręką wzgardliwie:
 — Mam czas jutro przeczytać. Toć to ostatni nasz wieczór.
 — A będziesz tęsknił? — spytała.
 — Pewnie, że będzie mi przykro — odparłem.