Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/137

ani wdzięczności nie czuł, ani pokory, ani szacunku dla nikogo.
 Czy uwierzycie, ten czternastoletni dzisiaj chłopiec był niedawno opisany we wszystkich kurjerach?
 — Wstąpił do teatru?
 — E, nie.
 — Napisał sonet?
 — Także nie.
 — Utopił się w Morskiem Oku?
 — Skąd znowu? On okradał pryncypała, i pryncypał go złapał na gorącym uczynku.
 — Złapał go?
 — A tak: zło zawsze się wykryje, niecny postępek zawsze wyjdzie na jaw, i ręka sprawiedliwości zawsze dosięgnie przestępcę.
 — Taki chłopiec — no, no! Co to z tego wyrośnie?
 — A widzicie? Wiecie teraz, kto jest Franek?
 — Wiemy: złodziej.
 — Wiecie, kto jest największym malarzem polskim?
 — Wiemy: Matejko! A nieprawda, bo Malczewski. — Kłamstwo: bo Popowski! — Precz z nim: niech żyje Kossak! — Vivat Fałat!