Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/162

 — Więc on tyle się nabiedził, naorał i nagłodził dla takiego głupstwa?
 — A przecież my mamy nasze izby i nasz chleb — rzekli.
 — Ale ja was kocham i chcę mieć was u siebie i ugościć.
 Pogłupieli wszyscy. Usiedli, zakłopotani. A pospodarz tak nalegał, że choć z niechęcią, jednak jedli trochę. Dziwnie im było: oto jedli to, czego nie zapracowali.
 Ten pokój, wybudowany przez Afrona, był to pierwszy salon, a te sery i chleby — pierwszy poczęstunek.
 Wiedział Afron, co robi. Oj, wiedział, psia wiara.
 Nie odrazu ludzie go naśladować zaczęli, ale gadali, myśleli. A bies ich drugi i trzeci raz do siebie prosił i taki był rozradowany, kiedy jedli jego sery i jego chleby, że ludzie pomyśleli w końcu:
 — Musi to być widać wielka przyjemność, kiedy mi ktoś mój chleb zjada.
 I zaczęli próbować między sobą:
 — Na, masz, jedz, zobaczę, czy się będę cieszył.
 Ale ani ten, który zjadał, ani ten, któremu zjadano — żadnego zadowolenia nie odczuwali;