Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/19

 — Dziecko drogie, jak ty się wyrażasz. Kto widział mówić: facet. Mówi się: nikczemnik.
 — O tak, nikczemnik!
 — Bo panienka się za nim obejrzała — mówi Marjanna.
 — Dziecko moje! — załamała ręce mateczka. — Jakże nierozważna jesteś: byłabyś zgubiona.
 — Zgubiona na wieki! — mówię.
 — Bezpowrotnie.
 — Nieodwołalnie — dodaję.
 — Wychodzić będziesz tylko ze mną.
 — O tak, z tobą najdroższa.
 — Ze mną. Jutro rano pójdziemy do cioci Zuzanny i do krawcowej.
 — Do krawcowej?
 — No tak: jesteś przecież panną na wydaniu.
 — Ach tak... tak... prawda.
 I nazajutrz byłem z mateczką przed obiadem u krawcowej i u ciotki Zuzanny.
 I rozpoczęły się katusze, o których wy, mężczyźni, najmniejszego nie macie wyobrażenia.
 Nie wolno mi było mówić ani: «do stu par djabłów», ani: «niech mama głowy nie zawraca», ani: «akuszerka», ani «Przybyszewski», ani «miłość», ani nic... nic..
 Nie wolno mi było ani uśmiechnąć się, ani ukłonić, ani wyjść na ulicę, ani zaczepić kogo,