Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/201

 — Proszę cię, pij.
 — Władek, nie drażnij mnie! — krzyknąłem wściekły.
 — Błagam cię, pij; przysięgam ci na wszystko, co mi święte, że od tego zależy przyszłość twojej rodziny.
 — Ależ ja wódki nie pijam.
 — Musisz ten jeden raz tylko.
 — Ale o co ci idzie?
 — Zobaczysz: słuchaj, przecież znasz mnie, wiesz, że ci jestem życzliwy.
 — Dobrze więc, niech się upiję: może pijacy mają słuszność, że piją, kiedy życie takie marne.
 Duszkiem wychyliłem szklankę, aż mi łzy z oczu popłynęły.
 — Doskonale! — uściskał mnie, wycałował, jakbym nie wiem co mądrego zrobił. — A teraz ubieraj się. Weź to stare palto i podarte buty, i chodź.
 Żona z załamanemi rękami patrzała na całą scenę.
 Wyszliśmy. Wyglądałem strasznie w spadających z nóg butach, podartych spodniach, pogniecionym kapeluszu.
 Władek skinął na dorożkę. Wsiedliśmy.
 — Kręci się w głowie?
 — Kręci.