Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/21

 I baby lizały... lizały... lizały mnie... i psuły mi cerę. Oglądały mnie, poprawiały włosy, stanik, pasek, oczy, nos, wszystko.
 A ja?
 Na jawie ja byłbym się wściekł. Ja wam zupełnie szczerze i bez przesady mówię: wściekłbym się, pokąsałbym mateczkę, krawcowę, cerę, ciotki, wszystkich bym pokąsał.
 — Mateczko — powiadam — czy ja, do choroby, już całe życie tak samo?
 — Dziecko najdroższe, przyzwyczaisz się.
 — Ale ja się nie mogę przyzwyczaić, ja nie chcę się przyzwyczaić. Jeżeli mnie mama chciała trzymać w klatce, to nie trzeba mnie było uczyć czytać — albo trzeba mi było dać coś takiego, coby mi w domu czas zapełniało.
 — Dziecko najdroższe, masz fortepian.
 — Ja nienawidzę muzyki, ja pluję na muzykę, ja chcę grać w bilard.
 — Dziecko, co ty mówisz?
 — Ja chcę pić wódkę, palić papierosy, pojechać na uniwersytet, obciąć sobie włosy i mieć dziecko.
 Mateczka nie zemdlała.
 — I zapowiadam mamie, że od dziś na każde pytanie ciotek stale będę odpowiadała jeden wyraz: «akuszerka». I już.