Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/221

Zaskoczę go znienacka i wydobędę całą nagą prawdę.
 I tak uczyniłem.
 — Panie dyrektorze — rzekłem bez drżenia w głosie. — Czemu pan mnie wybrałeś, jako ofiarę swą? Czy dlatego, że byłem cichy, że nie wchodziłem w drogę nikomu, że pracowałem, jak wół, za marne wynagrodzenie? Nie, panie dyrektorze, choćbym nawet wiedział, że to się nie wyda, choćbym dostawał jeszcze wyższą pensję — ja się na to nie zgodzę... Nigdy, przenigdy!
 Nikczemnik chciał pokryć udanem ździwieniem swe zakłopotanie.
 — Janie rozumiem pana — rzekł. — Więc pan mnie posądzasz?
 — Mam pewność.
 — Gdzie... jak... Na jakiej podstawie?
 Szatańsko się roześmiałem.
 — Na jakiej podstawie? Na tej, że mi pan podwyższył pensję z 50 rubli do 150, jakkolwiek nie mam żadnej protekcji.
 — Teraz on śmiać się zaczął, ale potem spoważniał nagle:
 — Żal mi pana serdecznie. Więc życie uczyniło pana tak nieufnym? Więc pan nie wierzy, by ktoś mógł wynagrodzić prawdziwą zasługę?