Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/243

czyny, którym zawdzięczają swe istnienie: pański ojciec, panie Janie, i pańska matka.
 — Ależ tak, to wcale końca nie będzie.
 — Więc rozumie pan teraz, co znaczy nieskończoność?
 — Rozumiem: dwie babki, ze strony ojca i matki, i dwaj dziadkowie, a potem już cztery prababki i czterej pradziadowie, potem po osiem prapradziadków i praprababek, potem trzydzieści dwa praprapr... Daj mi pan szklaneczkę wody.
 Służę panu, panie Janie... kochany panie Janie... To przejdzie.
 — No już... Ale przestań pan.
 — Już skończyłem... Przejdziemy teraz do innej dziedziny... Gdybyś pan nie oddychał przez kilka minut, czy mógłbyś pan żyć?
 — Udusiłbym się.
 — A gdyby pan nie jadł przez tydzień, lub dwa tygodnie?
 — Bój się pan Boga: po dwóch dniach umarłbym z głodu.
 — Więc, pan, pański ojciec i matka, babka i dziadek, oddychali, jedli. Więc żyjesz pan dlatego, że pan oddychasz i jesz.
 — Żyję dlatego, że oddycham i jem.
 — A czem pan oddychasz?
 — Powietrzem... płucami, bo ja wiem wreszcie.