Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/249

może bardzo zacnymi i nieszczęśliwymi, ale dla mnie bezużytecznymi zupełnie.
 — Wolne żarty — odpowiadano mi z ironicznym, czarującym lub bolesnym uśmiechem — toć nie święci garnki lepią.
 Piękne kobiety chwytały nerwowo moją rękę, mówiąc:
 — Nie wyjdę, dopóki mi pan nie przyrzeknie.
 Niektórzy twierdzili:
 — Jedno miejsce przecież się chyba znajdzie.
 Inni:
 — Pan musi to dla mnie uczynić. Nie prosiłbym, gdyby mi na tem nie zależało.
 Jeszcze inni:
 — Ależ, panie, dla starego przyjaciela. Taka bagatelka. Aż wstyd, że pan tak daje się prosić.
 Wreszcie:
 — Gotów jestem odwzajemnić się panu. Toż może się zdarzyć, że pan będzie i mnie potrzebował.
 Anim się spostrzegł, jak wyznaczono mi i place, i budowniczych, i fabryki, i przedsiębiorców, i pracowników.
 Uciekłem na tydzień z Warszawy, raz jeszcze przyjrzałem się stanowi rzeczy i doszedłem do wniosku: