Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/56

 — Mój panie, każdy, co wie, to wie — co tu dużo gadać?
 I nie chciał.
 W lat parę chciałem go wciągnąć na członka towarzystwa racjonalnej hodowli szpinaku.
 — Szpinak zawiera żelazo, w szpinaku kryje się źródło zdrowia narodu. Szpinak zastąpi kiedyś kapryśne kartofle, i zboże, i mięso. Szpinak zwalczy gruźlicę, rozwiąże wszystkie kwestje społeczne. Bułki ze szpinaku, szpinakowe ubrania, domy ze szpinaku... Panie! zrozumie to pan!
 A on odpowiedział spokojnie:
 — Mój panie, szpinak — to jest szpinak, basta.
 Omal go nie zastrzeliłem.
 Znów lat parę minęło. Ujrzałem go na pogrzebie mojej nieboszczki żony.
 — Życie, mój panie, to jest tylko życie — i uścisnął rękę moją serdecznie.
 Ucałowałem go. To proste zdanie było tak poczciwie powiedziane, tyle zawierało ciepła.
 Postanowiłem częściej się z nim widywać. Początkowo interesował mnie, jako objekt, potem łączyło mnie z nim przyzwyczajenie, wreszcie przywiązałem się do niego, jak do cukierni.
 Pamiętam, mówiłem raz z nim o wierze. Rozpatrywałem wiarę i religję ze strony histo-