Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/59

 — Panie kochany! Co można — to można, a czego nie można — to nie można. To trudno!
 Porwałem kapelusz i uciekłem, i unikałem go przez czas pewien.
 Ale ciekaw byłem, jak ten człowiek zapatruje się na młodzież. Sądziłem, że młodzież go drażni swą pełnią życia, swym lekkomyślnym bezkrytycyzmem.
 Nie! On i tu miał gotową myśl, która zupełnie mu wystarczała, by zrozumieć, określić i rozgrzeszyć:
 — Co pan chcesz, panie? Młodość — to jest młodość... Nic pan na to nie poradzi, mój panie.
 «Człowiek jest człowiekiem» — «Wiara — to jest wiara» — «Życie — to jest tylko życie».
 A w cukierni:
 «Uprasza się o niepalenie.» — «Uprasza się o płacenie w kasie».
 Krótkie, treściwe, zrozumiałe...
 Widziałem go, gdy konał, otoczony rodziną. Był spokojny:
 — Dzieci, pamiętajcie, że obowiązek — to jest obowiązek, i że uczciwość — to jest uczciwość.
 Zauważył mnie. Wyciągnął rękę:
 — Postaraj się tam pan o emeryturę dla