Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/65

setki matek, ojców i ich dzieci. I rzuciłem się w tłum i zacząłem ich zabijać.
 I syn mój zwyciężył...
 Żona mówiła mi nazajutrz, że krzyczałem przez sen, wymachiwałem rękami, a czoło moje zroszone było chłodnym potem.
 Jednakże nie koniec jeszcze.
 Synek mój rósł.
 Ze ździwieniem spostrzegłem, że maleje mu korpus a rośnie głowa.
 Zrazu nie zwracałem uwagi na dziwne zjawisko. Myślałem o rzeczach stokroć ważniejszych: chłopiec mój nie wiedział gdzie jest Etna i w którym roku urodził się Karol Wielki — wówczas nienawidziłem go, wydrapywałem mu oczy, morzyłem głodem. Gdy przynosił upragnioną czwórkę, zmieniałem się w jego czciciela, uległego sługę, niewolnika. Rozporządzał wówczas osobą moją bez zastrzeżeń.
 I tak, raz po raz, to byłem katem jego, to ofiarą.
 Aż stało się.
 Ktoby w snach szukał sensu?
 Idzie ulicą mój syn. Na cienkich, jak patyki nogach, kołysze się wielka głowa — tułowia ani śladu — z policzków wyrastają mu dwie maleńkie rączki, jak niemowlęcia.
 Podtrzymuję go, gdyż patykowate nogi nie