Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/70

 Myślałem na razie, że może rzeczywiście powiedziałem coś niestosownego, tak mnie to znienacka zaskoczyło.
 — A cóż ja, u licha, powiedziałem?
 — Właśnie to źle, żeś pan nic nie zrobił i nic nie powiedział.
 — A cóż ja miałem robić?
 — Reagować na zniewagę, na obelgi...
 — O, ta... ta... ta... Reagować!... Byłby mnie jeszcze więcej zwymyślał... Przecież chciałem mu odpowiedzieć, to odpowiedział, że się nie umiem zachowywać.
 A ten, panie, chłystek, gołowąs, panie:
 — Ja do pana nie mówię.
 Dopiero jeden wstał i mówi:
 — Panu się zdaje, że to tak można. U nas o dymisję nie tak znowu trudno, a o nową posadę za to — to trudno.
 — Więc, zdaniem pana, należy sobie pozwolić w gębę pluć?
 — Pluć nie pluć, ale jak kto ma żonę i dzieci...
 — Tembardziej, jak kto ma dzieci — powiada młokos.
 Słyszane to rzeczy?
 — Jakto: tembardziej? — pyta ten rozsądny kolega. — To dzieci mają potem z głodu zdechnąć?