Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/83

 Nawymyślał mi mój zwierzchnik:
 — Albo gospodarz wyrzuci cię na cztery wiatry, albo przeniosę się do innej jadłodajni, bałwanie!
 Kelner zwykle nic nie odpowiadał; rzadziej bąknął coś pod nosem, co zapewne było z jego strony protestem przeciw moim uroszczeniom, lub usprawiedliwieniem.
 A teraz wyobraźcie sobie, że przed tygodniem kelner ów podał mi czarną kawę bez cukru.
 — A cukier? — pytam z oburzeniem.
 — Ach, zapomniałem — odparł spiesznie.
 — Ale napiwka nie zapomnisz wziąć, co?
 Po chwili zjawiła się cukiernica.
 — Przepraszam pana — powiedział kelner.
 — Jakto, przepraszasz?
 — Ja pana przepraszam, że zapomniałem podać cukier do kawy.
 W pierwszej chwili myślałem, że drwi ze mnie.
 — Zbogaciłeś się już? Może dom sobie kupujesz?
 Spojrzałem na niego ostro.
 Patrzę: on jest mężczyzną lat około trzydziestu, z siwiejącemi na skroni włosami; ma nos, oczy, uszy. Właściwie co w tem dziwnego? No nic. Choć na razie ździwiło mnie, że kelner ma