Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/85

 Zawołano go.
 — Ale słuchaj no, przyjdź tu potem.
 Patrzę... patrzę. Oczy szeroko otworzyłem. Ten sam kelner i basta.
 — Słuchaj no, mój kochany — badam go dalej — a jak ty dawno po ślubie?
 — Dziewięć lat.
 — Aha... No, i powiadasz, że masz dzieci?
 — A mam. Chłopak ma już sześć lat, dziewczyna cztery, no, i to, co będzie. A troje umarło.
 — Acha... Więc troje umarło. No, a te, co żyją, to pewnie są kelnerami — co?
 — Skąd znowu? Najprzód, że są jeszcze małe. A po drugie, to już wolę, żeby były czem chcą, tylko nie w tym obowiązku.
 — Jakto «w tym obowiązku»? A czemże mają być?
 — Albo ja wiem? Chłopak chętny do nauki...
 — Do nauki — powiadasz?
 — A tak. Już dobrze składa litery. Dobrego ma nauczyciela.
 — Twój chłopak ma nauczyciela? Co też ty mówisz?
 — Cztery złote groszy dwadzieścia na miesiąc mnie kosztuje.