Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/95

ale do nauki, to ani w ząb. Ja wzięłam tak tylko dla przykładu. Ile jest dwanaście razy dwanaście?
 — Trzysta.
 — Źle.
 — Bo ja to wziąłem tylko dla przykładu.
 — Będziesz sobie żarty ze mnie stroił, smarkaczu? Przepiszesz za karę na jutro cztery stronice z książki. No, a ty co powiesz?
 — Jaaa?
 — Tak: ty. Ile jest dwanaście razy dwanaście?
 — Cztery.
 — A dwa razy dwa?
 — Także cztery.
 Bardzo dobrze. Za karę zrobisz na jutro mnożenie: dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćdziesiąt dziewięć przez 99,999,999.
 Nauczycielka wstaje. Dzieci popłakują.
 — Widzi pan, co to się trzeba namęczyć, nagadać? Aż w gardle zasycha.
 — A tak: babka, babki. Ale wie pani: babce, kogo widzę? babkę... że ta nauka: babką, o babce... to mi dzieci: babki babek... do grobu wpędzi: babkom, babkami, o babkach.
 — A panu się zdaje, że nauka, to co? Ja uczę tak, jak trzeba. Pan sądzi, że ja — to co?