Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/103

 Maciuś trochę wiedział, reszty się domyślał — i postanowił — zrobić z nimi porządek.
 — Dość tych ministerjalnych rządów. Albo się muszą słuchać, albo — fora ze dwora. Teraz prosić prezesa ministrów nie będzie, gdy mu się zechce chorować.
 Oblizał się Maciuś po kiełbasie, splunął na dywan i kazał wylać na siebie kubeł zimnej wody.
 — To jest kąpiel żołnierska — powiedział zadowolony.
 Włożył koronę na głowę i wszedł do sali posiedzeń. Był tam minister wojny.
 — A gdzie reszta?
 — Nie wiedzieli, że wasza królewska mość chce z nimi odbyć naradę.
 — Może myśleli, że po powrocie z wojny zasiądę do lekcji z zagranicznym guwernerem? A oni będą robili, co chcą?... Do pioruna, mylą się bardzo... Panie ministrze, ogłaszam naradę na godzinę drugą. Kiedy się zbierzemy w sali, ma się cichaczem zebrać w korytarzu pluton żołnierzy. Plutonowy ma stać przed drzwiami i słuchać, a jak klasnę w ręce, ma wejść z żołnierzami na salę. Panu mogę powiedzieć prawdę: jeżeli zechcą zrobić tak, żeby wszystko było po staremu, jak przed wojną — każę ich do stu tysięcy bomb i kartaczy — aresztować. Ale to tajemnica.
 — Rozkaz, wasza królewska mość, — skłonił się minister.
 Maciuś zdjął koronę i poszedł do pałacowego ogrodu. Tak dawno tu nie był.
 — Ach prawda — zawołał — zupełnie zapomniałem o Felku.